چگونه از حریم خصوصی خود در برابر دسترسی هکرها محافظت کنیم؟

نخستین کاری که باید در فرآیند حفاظت با فایروال انجام دهید، این است که تمام یوزرها و رمزهای عبور پیش‌فرض را به اسامی و رمزهای ایمن و مطمئن تغییر دهید.

ثانیا باید با استفاده از ابزارهای بلاک و یا حتی حذف مجوز دسترسی ادمین‌های فرعی به فایل‌های پیکربندی، تعداد اشخاصی که به فایروال دسترسی دارند را به کمترین میزان ممکن محدود کنیم.

ثالثاً پروتکل آسان مدیریت شبکه (SNMP) را غیر فعال کنید یا آن را برای استفاده یک جامعه محدود و امن پیکربندی کنید.

پس از انجام موارد فوق، باید مناطقی را طراحی کنیم که دسترسی هرشخصی به جز ادمین به آن‌ها ممنوع و یا ملزم به اجازه باشد.

بهترین کاری که می‌توان انجام داد این است که به جز سرور پیش‌فرض HTTPS که روی PORT:443 اجرا می‌شود، همه پورت‌های غیر ضروری را مسدود کرده و شماره پورت‌های سایر سرورهای ضروری را تغییر دهیم. به‌عنوان مثال: دیفالت پورت SSH را تغییر دهید: 22 به پورت 1000 یا هر چیز دیگر، و با استفاده از فایروال، یک فوروراد از تمام ترافیک خاصی که از سرویس SSH و از پورت 1000 به پورت 22 وجود دارد، تنظیم کنید. این احتمال تأخیر در پورت اسکنرهایی که در حال جستجوی پورت خاصی در IP شبکه هستند را کاهش می‌دهد.

پس از تکمیل موارد فوق، باید بر روی ACL یا لیست کنترل دسترسی که شامل کلیه قوانین مورد نیاز برای دسترسی به یک سرویس خاص در سرور است، تمرکز کنیم.

به زبان ساده‌تر، هر کاربر معمولی نهایتاً ممکن است تنها به صفحه وب دسترسی داشته باشد. در ازای آن، ادمین به اتصال SSH نیز دسترسی دارد. (در صورت حضور مدیر در همان شبکه یا اتصال از طریق یک پورتال احراز هویت) که به جز او، هیچ شخص دیگری نمی‌تواند به خدمات مختلفی که توسط وب‌ سایت ارائه می‌شود دسترسی داشته باشد.

ACL فهرستی از قوانین برای مدیریت نظارت بر پورت و ثبت فعالیت فایروال در خود دارد.

پس از اینکه ACL کار خود را انجام داد، توصیه می‌شود که یک متخصص آن را چک کند. اگر محیط یک محیط صنعتی یا شرکتی است، متخصصان شبکه هستند که قوانین مختلف فایروال را بررسی می‌کنند. آن‌ها در صورت بروز هرگونه تهدید، آن‌ها را اصلاح می‌کنند.

امنیت پایگاه داده (دیتابیس) در برابر هکرها: